Ήταν μικρό και ανυπεράσπιστο. Τα μάτια του έδειχναν τη θέλησή του να ζήσει.

Το βρήκα κάτω από κάποια ερείπια ενός παλιού σπιτιού της γειτονιάς μου. Ήταν φοβισμένο και έκλαιγε.

Με κοίταξε με απορία μα δε με φοβήθηκε. Σκέφτηκα πως ίσως κάποιος να το άφησε εκεί με την ελπίδα πως θα το βρει ένας άλλος και θα το υιοθετήσει. Στεκόμουν και το κοίταζα. Η μόνη σκέψη που περνούσε από το μυαλό μου ήταν: «Δεν μπορώ να το αφήσω εδώ, θα το πάρω μαζί μου!»

Το πήρα και το φρόντισα. Του έβαλα φαγητό και νερό. Στην αρχή έκλαιγε λίγο. Προσπάθησα να δω αν είχε κηδεμόνα. Αυτό όλο απορία και λίγο περιέργεια προσπαθούσε να αντλήσει πληροφορίες για το πού βρισκόταν μυρίζοντας δεξιά κι αριστερά.

Όσο περνούσε η ώρα ένιωθε πιο άνετα μαζί μου και άρχισε να κουνά την ουρά του. Και μετά ήρθαν τα παιχνίδια και τα χάδια. Δεν ήθελα να τον αποχωριστώ.

Δεν είχε τσιπ γι’ αυτό δεν μπορούσα να καταλάβω αν άνηκε σε κάποιον. Η καθημερινότητά μου ήταν δύσκολη. Αν και η μία σκέψη διαδεχόταν την άλλη για το πώς θα τον κρατήσω και πώς θα τα καταφέρω, πάντα η λύση ήταν εκεί.

Κάθε μέρα που περνούσε, ανυπομονούσα να γυρίσω σπίτι και να παίξω μαζί του. Γυρίζοντας από τη δουλειά κι ανοίγοντας την πόρτα πάντα η ίδια ανυπομονησία! Πάντα το ίδιο καλωσόρισμα από αυτόν! Σιγά σιγά γίναμε αχώριστοι. Ακόμα και για καφέ βγαίναμε μαζί! Βέβαια, τώρα με την καραντίνα τον πίνουμε παρεούλα στο σπίτι (εγώ δηλαδή, γιατί αυτός απολαμβάνει τις λιχουδιές του)!

Σε κάθε μου βήμα πιστός φρουρός και ο καλύτερος φύλακας. Κάθε μέρα που ξημερώνει δεν ξέρεις τι θα φέρει τελικά. Σε μένα έφερε το πιο όμορφο δώρο.