Και θα σου πει κάποιος, «Μα γιατί κλαις; Να κλαις για τους ανθρώπους.» Οι σκύλοι και γενικά τα ζώα είναι όπως οι άνθρωποι, πεθαίνουν σε κάποια ηλικία. Και πώς απαντάς τότε; Προσποιείσαι πως για σένα δεν είχε σημασία; Αφού χάθηκε κάποιος από τη ζωή σου που αγαπούσες και που λάτρευες, που σου κρατούσε συντροφιά. Ελάχιστοι θα καταλάβουν πώς νιώθω αυτήν την στιγμή. Σκεφτείτε πως δεν ήταν καν δικός μου∙ απλά μεγάλωσε μαζί μου μέχρι που η αδερφή μου απέκτησε τη δική της οικογένεια και τον πήρε στο καινούριο της σπίτι.
14 Φεβρουαρίου 2005: η ημέρα των ερωτευμένων. Τυχαίο; Όχι. Τον ερωτευτήκαμε όλοι. Ήταν ο μικρός μας Gucci, ένα πανέμορφο Yorkshire Terrier που ήταν 3 μηνών.
8 Δεκεμβρίου 2020: σε ηλικία 15 χρονών έκλεισε τα πανέμορφα μαύρα ματάκια του, αυτά που με τόση αγάπη σε κοίταζαν, αυτά που με τόση αγάπη λαχταρούσαν να τους δώσεις λίγη σημασία, λίγο χρόνο, μια ζεστή αγκαλιά.
Γι’ αυτό και εγώ λοιπόν απαντώ: «Κλαίω, γιατί αυτά τα αθώα και γεμάτα ψυχή τετράποδα μας προσφέρουν μόνο αγάπη, συντροφιά και αφοσίωση.» Το λιγότερο που μπορώ να κάνω είναι να κλάψω…