Μικρό και απροστάτευτο και παράλληλα χαμογελαστό και παιχνιδιάρικο. Χρυσαφί χρώμα και μάτια που λαμπυρίζουν. Έτσι ήταν μόλις το είδα για πρώτη φορά. Πώς να μην το αγαπούσα; Πώς να το άφηνα να φύγει; Κι αν κατέληγε σε δύσκολες συνθήκες γι ’αυτό; Μα οι γονείς μου δεν θέλουν μετά από τον χαμό του πρώτου μας σκύλου. Αυτές ήταν και οι πρώτες μου σκέψεις. Μα όσο περνούσε η ώρα και το αγκάλιαζα και το χάιδευα ήταν αναπόφευκτο να μην το κρατήσω. Κι έτσι κι έγινε. Ένα αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μου. Οι βόλτες με το αυτοκίνητο δεν είναι πια μοναχικές. Μια φάτσα κρεμασμένη από το παράθυρο του αυτοκινήτου με τα αυτιά να πηγαινοέρχονται δεξιά αριστερά και ένα τεράστιο χαμόγελο ευτυχίας. Ακόμα και οι βόλτες στη φύση, στις καφετέριες, στα road trips και στις εξερευνήσεις είναι εκεί.
Μια ζωντανή παιχνιδιάρικη παρουσία που έχει αλλάξει τη ζωή μου για πάντα. Κι όσο για τους γονείς μου; Το λατρεύουν σαν εγγόνι!