Η στήλη “H Γωνιά του Bruno” δημιουργήθηκε ώστε να μοιράζεται με τους αναγνώστες μας μερικές από τις στιγμές της καθημερινότητάς του. Ταυτόχρονα κάποιοι από τους φίλους του μπορούν να διηγούνται – σαφώς μέσα από τα μάτια των αφεντικών τους – μερικές από τις δικές τους εμπειρίες.
Στο σημερινό μας άρθρο, ο Bruno δίνει τη δυνατότητα στον Τέτε και το αφεντικό του να περιγράψουν σε μορφή ημερολογίου τη νέα κατάσταση πραγμάτων που δημιουργήθηκε λόγω των μέτρων που εξήγγειλε η κυβέρνηση εξαιτίας της εξάπλωσης του COVID-19. Με τα νέα μέτρα, το αφεντικό του Τέτε “μετακόμισε” και επαγγελματικά στο σπίτι του. Αυτή η εξέλιξη χαροποίησε ιδιαίτερα τον φίλο του Bruno, γιατί θα μπορούσε να κρατήσει περισσότερες ώρες συντροφιάς στο αφεντικό του. Τι πιο ευχάριστη είδηση για τον Τέτε! Απολαύστε πιο κάτω, τη μοναδική, τρυφερή εμπειρία τους…
Την εμπειρία αυτή την εξιστορεί η Μαρία Ζαχαρούδη, η κηδεμόνας του Τέτε. Είναι σίγουρα πολύ ενδιαφέρον να διαβάσετε πώς ο Τέτε κατάφέρνει να ηρεμεί την Μαρία όταν η ήδια νιώθει πιεση και άγχος στην δουλειά της.
COVID19 – Μεγάλη συζήτηση για την ξεκινήσει κανείς…
Τεράστιο πλήγμα για τον καθένα ξεχωριστά, άλλους για την επιχείρησή τους, άλλους για τον θάνατο ενός δικού τους ανθρώπου, άλλους για την υγεία τους.
Κάπως έτσι ξεκίνησα να γράφω το δικό μου άρθρο. Όπως αμέτρητοι άνθρωποι, έτσι κι εγώ αναγκάστηκα να αφήσω το γραφείο και τη δουλειά μου για να δουλέψω από το σπίτι.
Μέσα στο άγχος πώς θα βγεί το πρόγραμμα, πώς και αν θα κυλήσουν όλα ομαλά για να τελειώσει γρήγορα όλο αυτό, ξαφνικά διαπιστώνω ότι μέσα σ’ αυτό το τεράστιο πρόβλημα και το τεράστιο κενό, κάποιος είναι πραγματικά χαρούμενος.
Κάποιος δεν μπορεί να αντιληφθεί τι συμβαίνει γύρω του, δεν μπορεί να δώσει οποιαδήποτε λύση στα προβλήματα που επικρατούν. Ποιος μπορεί να είναι;
Δεν είναι άλλος από το αγαπημένο μου τετράποδο, από τη μοναδική συντροφιά που ποτέ δε σου κάνει παράπονα, ποτέ δε σε κρίνει, παρά μόνο σου κάνει νάζια και αγάπες…
Ξαφνικά κι ενώ είχα μόλις κλείσει από ένα εσωτερικό zoom call με την εταιρεία, διαπίστωσα ότι από την ώρα που ξεκίνησα να δουλεύω, δεν είχε κουνηθεί από δίπλα μου. Ξάπλωνε δίπλα μου ενώ δούλευα∙ πότε κοιμόταν, πότε απλά καθόταν και με κοίταζε.
Κάποιες φορές έβαζε τα πόδια του πάνω μου και ζητούσε να το χαϊδέψω 😊 Ασυναίσθητα έσκασα ένα χαμόγελο και το πήρα στην αγκαλιά μου. Η ουρίτσα του δε σταματούσε να κουνιέται. Πόσο χαρούμενο ήταν! Πόσο είχα ξεφύγει έστω για μια στιγμή…
Αυτό φίλοι μου, είναι μία διέξοδος από όσα περνούμε όλοι μας, κάποιοι σε λιγότερο και άλλοι σε μεγαλύτερο βαθμό. Οι τετράποδοί μας φίλοι είναι πάντα κοντά μας για να μας κάνουν να σκάσουμε έστω ένα χαμόγελο και να ξεχαστούμε από όλα όσα μας βασανίζουν.
Γι’ αυτό κι εγώ είμαι ευγνώμων που υπάρχει αυτό το πανέμορφο σκυλάκι στη ζωή μου.
Εσύ, που αυτή τη στιγμή διαβάζεις το άρθρο μου, έχεις φωτογραφία με το δικό σου ζωάκι να σου κρατά συντροφιά; Αν ναι, μοιράσου την μαζί μας!
Καλή δύναμη και υπομονή (όση μας έχει απομείνει) σε όλους μας!!
