
Μια απλή καθημερινή μέρα ξεκινάει σήμερα. Μετά από ένα υπέροχο Σαββατοκύριακο με αρκετό παιχνίδι και μπόλικες βόλτες ξεκινάμε χαλαρά την εβδομάδα μας.
Όλοι πάνε στις δουλείες τους κι εγώ ανυπομονώ να ‘ρθει και πάλι το Σαββατοκύριακο για να το περάσω με τους αγαπημένους μου φίλους. Κι εκεί που ρεμβάζω πάνω στον καναπέ χαλαρά κι ωραία, ακούω μια φωνή: «Μπρούνο, Μπρούνοοο». Γυρνάω και βλέπω το λουράκι μου έτοιμο για βόλτα (έτσι νόμιζα). Άρχισα να στριφογυρίζω από δω κι από κει γεμάτος χαρά. Πού να ‘ξερα! Κι ενώ κατεβαίνουμε και προχωράω μπροστά για να βγω στο συνηθισμένο δρόμο, ανοίγει την πόρτα του αυτοκίνητου και μου λέει «Μπες». «Μπες;» σκέφτηκα. «Μα πού θα πάμε;» Πηδάω τέλος πάντων στο αυτοκίνητο και ξεκινάμε.
Μετά από λίγο σταματάει το αυτοκίνητο και ξεπροβάλλω το κεφάλι μου από το παράθυρο για να δω πού είμαστε. Γνώριμος τόπος∙ τι γνώριμος δηλαδή, δεν ήθελα να πάω. Τράβαγα το λουρί μου πίσω για να μην μπω.
Πού πήγαμε; Για μπάνιοοοοοο… Όχι πάλιιι! Κάθε τρεις και λίγο με θέλουν καθαρό, λες και είμαι γαμπρός. 😊 😊 😊 Τι να κάνω κι εγώ, μπήκα! Με παρέλαβε αυτή η κυριά που με κάνει μπάνιο κάθε φορά. Τι καλή κι ευγενική, αλλά και πάλι δε θέλω. Σιγά μη γινότανε όμως αυτό που ήθελα…
Άλλος μπήκα κι άλλος βγήκα! Να σας πω και την αλήθεια, είμαι κούκλος! Νιώθω υπέροχα μετά το μπάνιο. Αλλά μη γελιέστε∙ όσο ωραία και να νιώθω, την επόμενη φορά πάλι δε θα θέλω να μπω, μέχρι να δω το αποτέλεσμα. 😊
Άλλη μια μέρα μου έφτασε στο τέλος της. Τι θα γίνει αύριο;;;