Bruno… Ένα όνομα κι όμως είναι κάτι πολύ περισσότερο από 1000 λέξεις.

Έτσι όπως ξαφνικά και εντελώς απροσδόκητα μπήκες στη ζωή μας, έτσι έφερες και τα πάνω κάτω. 😊

Όλο τρέλες και χαρές, αυτά σε περιτριγυρίζουν. Γεμάτος ενέργεια για βόλτες, ακούραστος για ώρες ατελείωτες.

Σήμερα ήταν μία αλλιώτικη μέρα… Είχες επισκέψεις. 😊

Το γεγονός ότι όχι απλά πήραμε σκύλο στο σπίτι, αλλά φέρνουμε και φίλους για παρέα, δε θα το πίστευα, ακόμα και να μου το λέγανε.

Κι όπως έλεγα, είχες και πριν επισκέψεις. Ποιος θα μπορούσε να είναι άλλωστε; Μα φυσικά ο φίλος σου ο Freddie! Μικρόσωμος εσύ, μεγαλόσωμος αυτός. Τόόόσο διαφορετικοί μα παράλληλα τόσο χαρούμενοι που είστε μαζί.

Καθόμασταν στο μπαλκόνι, όταν ξαφνικά βλέπεις από απέναντι τον Freddie να έρχεται. Δε θα ξεχάσω την απέραντη χαρά σου, τις σβούρες σου και το τρελό κούνημα της ουράς σου. Είναι λες και σε βλέπω μπροστά μου, ακόμα και τώρα που το γράφω. 😊

Το ότι εσύ είσαι τόσο μικρός αλλά του δείχνεις ποιος κάνει κουμάντο, μας τρελαίνει.

Τρέξατε, φάγατε, μαλώσατε και ξανατρέξατε. Πόσο χαρούμενος ήσουν!

Και εκεί που είχε έρθει η ώρα να φύγει ο Freddie και λέω, «Υπέροχα, θ’ αράξω στον καναπέ για ξεκούραση», με βλέπεις με εκείνο το επίμονο βλέμμα που κάνεις πάντα όταν θες να σε πηγαίνω βόλτα. Η σκέψη μου;; «Αλήθεια;; Αντέχεις ρε Bruno ακόμα;»

Μα πώς να σου αρνηθώ; Ξεχνάω το όνειρο του καναπέ…

Φύγαμε Bruno!!