Η άποψη του ειδικού |Λέμε όχι στην κακοποίηση ζώων

Παντελίνα Υπερμάχου 22 Ιουλίου, 2021

Της Δρ. Παντελίνας Υπερμάχου

«Το μεγαλείο και η ηθική πρόοδος ενός έθνους μπορούν να κριθούν από τον τρόπο που φέρεται στα ζώα.» Γκάντι

Στο σημερινό άρθρο θα ήθελα να αναφερθώ σε μερικά περιστατικά που πρόσφατα κλήθηκα να αντιμετωπίσω ως κτηνίατρος και που καθημερινά πολλοί συνάδελφοι καλούνται να αντιμετωπίσουν. Αναφέρομαι στα περιστατικά της κακοποίησης των ζώων είτε με κλωτσιές είτε με σφαίρες είτε με δηλητήριο. Όσο περνάει ο καιρός, αντιλαμβάνομαι ότι το 2021 συνέβησαν πολλά από αυτά σε έναν τόσο μικρό τόπο.

Ποιος άνθρωπος σήμερα, σε ποιο ανεξέλεγκτο κράτος βρίσκει τον τρόπο να προμηθεύεται δηλητηριώδεις ουσίες που είναι απαγορευμένες και τις τοποθετεί σε διάφορα σημεία στο δάσος όπου συχνάζουν σκύλοι; Ποιος άνθρωπος, με συνείδηση κάνει αυτή την εγκληματική πράξη η οποία αποτελεί δημόσιο κίνδυνο (γιατί δεν υπάρχουν μόνο σκύλοι στο δάσος, υπάρχουν και παιδιά);

Ποιο κράτος δεν αναλαμβάνει την ευθύνη να καταδιώξει αυτούς τους ανθρώπους; Ποιος κλωτσάει ένα γατάκι, που καλά καλά δεν έχει καταφέρει να ανοίξει τα μάτια του, με τόση βία με αποτέλεσμα να σπάσει το διάφραγμά του και να περάσουν όλα τα όργανα της κοιλιάς στους πνεύμονές του και γιατί; Ποιος πετάει 80 σφαίρες με το αεροβόλο σε έναν γάτο και για ποιους λόγους;

Όλα τα παραπάνω περιστατικά δεν είναι σενάρια επιστημονικής φαντασίας. Είναι πέρα για πέρα αληθινά. Το οξύμωρο είναι ότι, όταν τα εξιστορώ σε πολλούς, η αντίδρασή τους είναι: «Ε, σιγά δεν είναι κάτι, κάθε μέρα γίνονται αυτά». Το γεγονός ότι αυτή η κατάσταση έχει αρχίσει να γίνεται φυσιολογική, αποδεκτή αλλά και αναμενόμενη είναι ακόμα πιο ανησυχητικό και από την ίδια την κατάσταση. Πού να είναι άραγε το πρόβλημα; Από πού να ξεκινάει; Ποια είναι η ρίζα του κακού;

Ίσως η καλύτερη απάντηση να είναι η παιδεία. Θεωρώ ότι το πρόβλημα αρχίζει και τελειώνει εκεί.

Σε πρώτη φάση αυτό που χρειάζεται να γίνει είναι να μάθουμε να αγαπάμε τα ζώα και να αναγνωρίζουμε πότε ένα ζώο κακοποιείται, γιατί συχνά έρχομαι αντιμέτωπη με ανθρώπους που θεωρούν ότι φροντίζουν και αγαπούν τα ζώα τους. Η πραγματικότητα, όμως, απέχει παρασάγγας από την πραγματική αγάπη και φροντίδα.

Επομένως είναι σημαντικό να μάθουμε να αγαπάμε και να φροντίζουμε ΣΩΣΤΑ τα ζώα μας. Ποια είναι λοιπόν τα λάθη που κάνω ως ιδιοκτήτης σκύλου; Ας δούμε παρακάτω.

  • Κανένας σκύλος δεν πρέπει να ζει σε κλουβί, όσο μεγάλο και αν είναι, όσο συχνά και αν καθαρίζεται, ακόμα και αν έχει αυτόματα συστήματα ποτίσματος και κάμερες. Οι σκύλοι έχουν θέση στην οικογένεια, στο σπίτι, στην αυλή του σπιτιού παρέα με τον άνθρωπο, δίπλα στον άνθρωπο εφόσον έχουν την ανάγκη να κοινωνικοποιούνται και να αλληλοεπιδρούν με τον ιδιοκτήτη τους – κάτι που δεν είναι εφικτό αν ο σκύλος είναι κλειδωμένος σε ένα κλουβί .
  • Κανένας σκύλος δεν πρέπει να είναι δεμένος, όσο μεγάλο και αν είναι το σχοινί, έστω και αν μπορεί να περπατήσει όλο το χωράφι. Αντιθέτως καλό θα ήταν να μπορεί να κινείται ελεύθερα στον χώρο του, να πηγαίνει βόλτες με τον ιδιοκτήτη του, καθώς επίσης να γυμνάζεται στις παραλίες για σκύλους και να απολαμβάνει το νερό ιδιαίτερα τις πολύ ζεστές μέρες του καλοκαιριού.
  • Κανένας σκύλος δεν πρέπει δέχεται οποιαδήποτε μορφή βίας, όπως για παράδειγμα τα χτυπήματα. Αντιθέτως θα πρέπει να τον χαϊδεύουμε, να του παρέχουμε στιγμές ηρεμίας και να τον εκπαιδεύουμε μέσα από παιχνίδι και λιχουδιές. Άλλωστε είναι γνωστό ότι η βία φέρνει βία.
  • Κανένας σκύλος δεν πρέπει να γεννάει ασύστολα κουτάβια για μια ζωή. Αντιθέτως καλό θα ήταν να γίνεται στείρωση σε νεαρή ηλικία όπως ανέφερα και σε προηγούμενο άρθρο.
  • Κανένας σκύλος δεν πρέπει να ζει μέσα στο χώμα και στη βρωμιά επειδή είναι σκύλος. Οι σκύλοι χρειάζονται να είναι καθαροί και να ζουν σε καθαρό περιβάλλον για αποφυγή μολύνσεων του δέρματος, αλλοιώσεων του τριχωτού και μετάδοσης ασθενειών από παράσιτα.
  • Κανένας σκύλος δεν πρέπει να μένει να πονάει όταν έχει κάτι, γιατί είναι απλά σκύλος. Αντιθέτως, όταν ο σκύλος μας δείχνει σημάδια πόνου και ενόχλησης (δεν τρώει αρκετά, δεν έχει ενέργεια) πρέπει να γίνεται επίσκεψη στον ειδικό, δηλαδή στον κτηνίατρο. Τα ζώα δεν εκφράζουν τον πόνο τους όπως οι άνθρωποι, αυτό δεν σημαίνει όμως ότι δεν τον νιώθουν.
  • Κανένας σκύλος δεν πρέπει να στερείται τις 5 βασικές ελευθερίες των ζώων που είναι: «ελευθερία ούρησης και αφόδευσης, ελευθερία κίνησης και φαγητού, ελευθερία παιχνιδιού».
  • Όλοι οι σκύλοι πρέπει να δέχονται ιατροφαρμακευτική περίθαλψη από τον ειδικό κτηνίατρο. Επίσης πρέπει να λαμβάνουν τα ετήσια εμβόλιά τους κατά των μολυσματικών ασθενειών από εγκεκριμένους κτηνιάτρους κατόπιν κλινικής εξέτασης προς αποφυγή μετάδοσης ασθενειών και ανθεκτικών ιών που μπορεί να αποβούν θανατηφόροι.

Σε δεύτερη ανάγνωση θεωρώ ότι καλό θα ήταν να μάθουμε να συμπεριφερόμαστε σωστά στα αδέσποτα ζώα που υπάρχουν σε αφθονία στη χώρα μας. Πώς φέρομαι σωστά στα ζώα και στο περιβάλλον;

  1. Δε βάζω φαγητά με δηλητήριο σε κανένα σημείο του δάσους και σε κανένα πάρκο. Τα δηλητήρια που κυκλοφορούν προκαλούν ένα επώδυνο θάνατο στο ζώο. Πρέπει πάντα να έχουμε στο μυαλό μας ότι υπάρχουν και δεσποζόμενα ζώα που μπορεί να έχουν χαθεί. Επιπλέον υπάρχει μεγάλος κίνδυνος κατάποσης του δηλητηρίου από παιδιά. Όταν λοιπόν εντοπιστεί ένας αδέσποτος σκύλος, τότε πρέπει να επικοινωνήσω με τις αρμόδιες αρχές (δήμος) ή να επισκεφτώ τον κτηνίατρο, για να διαπιστώσω αν ο σκύλος φέρει μικροτσίπ.
  2. Δεν κλωτσάω τα ζώα, δεν τους πετάω πέτρες, δεν τους βάζω φωτιά, δεν κόβω τις ουρές τους και γενικότερα δεν τα ενοχλώ.
  3. Δεν πυροβολώ τα ζώα με αεροβόλο και με κανένα άλλο όπλο και κυρίως δεν χρησιμοποιώ όπλα σε κατοικημένες περιοχές.
  4. Ταΐζω τα αδέσποτα ζώα της γειτονιάς μου αν και εφόσον το θέλω και δεν τους δίνω ποτέ ανθρώπινα φάρμακα χωρίς την καθοδήγηση του κτηνίατρου.

Ακτινογραφία γάτας με διαφραγματοκήλη που δέχθηκε κλωτσιά. Το κίτρινο περίγραμμα τονίζει την περιοχή του θώρακα στην οποία θα έπρεπε να βλέπουμε μόνο τους πνεύμονες. Αντί αυτού βλέπουμε το συκώτι και μέρος του στομαχιού.

Σε αυτό το μικρό απόσπασμα θεωρώ ότι έγινε μια πρώτη αναγνώριση του γεγονότος ότι τα ζώα στη χώρα μας κακοποιούνται. Στόχος αυτού του κειμένου είναι να ευαισθητοποιήσει το κοινό για το συγκεκριμένο πρόβλημα ούτως ώστε να το κατανοήσει και να το δεχτεί ως πρόβλημα. Το κείμενο εισηγείται επίσης και κάποιους τρόπους αντιμετώπισής του.

Είναι προσωπική ευθύνη του καθενός από εμάς να μαθαίνει να συμπεριφέρεται και να δρα σε ένα κοινωνικό σύνολο. Για να γίνει αυτό χρειάζεται να αντιληφθεί ο καθένας από εμάς ότι δεν είναι μόνος του εδώ. Υπάρχουν και άλλοι άνθρωποι που πρέπει να σεβόμαστε, καθώς επίσης και άλλα όντα και άλλοι οργανισμοί που και αυτούς οφείλουμε να τους σεβόμαστε.

Δρ. Παντελίνα Υπερμάχου DVM, MRCVs

Animalina Vet Clinic