Από την Κορίνα

Η απώλεια είναι αδιαμφισβήτητα ένα κεφάλαιο για το οποίο πολλοί άνθρωποι δυσκολεύονται να μιλήσουν, να εκφραστούν και να ξεπεράσουν.

Όχι μόνο όταν αφορά έναν άνθρωπο, αλλά κι όταν αφορά ένα από τα πολυτιμότερα πλάσματα στη ζωή του – τον σκύλο του, τον παντοτινό του φίλο.

Αμέτρητες φορές εμείς οι άνθρωποι χαρακτηρίζουμε τον σκύλο ως τον «πιο πιστό μας φίλο». Εξάλλου έχουμε δει πολλές ταινίες αφιερωμένες στην ανιδιοτελή αγάπη του σκύλου με τον ιδιοκτήτη του.

Ίσως έχουμε ήδη ζήσει αυτό το δέσιμο στο έπακρο. Όταν ένας σκύλος γίνεται αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής σου, βιώνεις στιγμές που δεν περίμενες να βιώσεις:

Ώρες παιχνιδιού και δυνατού γέλιου, εξερευνήσεις παρέα στη φύση, ατέλειωτες βόλτες με το αυτοκίνητο. Ακόμα κι όταν ανοίγεις την πόρτα του σπιτιού σου, έστω κι αν έχεις λείψει μόνο 5 λεπτά, αυτό το πλασματάκι τρέχει και φτάνει σε δευτερόλεπτα στην πόρτα για να σε προϋπαντήσει γεμάτο χαρά. Να το παίρνεις αγκαλιά και να μη σε αφήνει να το κατεβάσεις.

Για εκείνο να είσαι τα πάντα, αλλά και για σένα να είναι ένα αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής σου.

Κι όταν το τέλος του έρθει, ο σκύλος σου παίρνει μαζί του και ένα κομμάτι του εαυτού σου. Κι εκεί έρχεται η άρνηση και το «γιατί». Κι όλα τα σενάρια του τύπου «αν έκανα αυτό, ίσως να ήταν διαφορετικά τώρα» στριφογυρίζουν στο μυαλό σου. 

Κι ίσως είναι ένα από τα πιο ξινά λεμόνια που θα σου δώσει η ζωή. Μα όπως είπε κάποτε ένας «σοφός γιατρός»: «Στο χέρι σου είναι αν θα πάρεις το πιο ξινό λεμόνι που θα σου δώσει η ζωή και θα το κάνεις κάτι που θα μοιάζει σα λεμονάδα.»

Κι όταν θα σκεφτείς: «Δε θέλω να αποκτήσω ξανά σκύλο, γιατί δε θέλω να περάσω ξανά τον ίδιο πόνο», μπορείς να σκεφτείς πως εκεί έξω υπάρχουν πλασματάκια που εύχονται να μην περάσουν ξανά την ίδια μέρα∙ που εύχονται με τα μάτια δακρυσμένα να μη μείνουν πίσω από ένα κλουβί και ελπίζουν πως θα βρουν μια πραγματική ζωή.

Εσύ τι λες;